Namen in de Sociëteit !!
''Voor wie ik liefheb wil ik heten
mijn moeder is mijn naam vergeten
mijn kind weet nog niet hoe ik heet
hoe moet ik mij geborgen weten?''
Met deze strofe laat Neeltje Maria Min ons voelen hoezeer wij ons identificeren met onze naam, hoezeer onze naam ons bestaan bevestigt, we willen genoemd worden bij onze naam, herkend worden met onze naam, zonder naam is het moeilijk onszelf als individu te ervaren en daarom spreken we elkaar in de dagelijkse omgang aan met onze naam.
Er zijn mensen die uitstekend namen kunnen onthouden en er zijn er die daar moeite mee hebben. Des te ouder we worden, des te moeilijker we dat vinden, maar er zijn er ook die dat op jonge leeftijd al niet kunnen. Tot die groep behoor ik. Ik weet niet hoe het komt: geen goed coderingssysteem, niet voldoende opbergruimte, faalangst, stress, chemo, maar een naam glijdt bij mij gewoon door mijn hoofd heen. Soms ben ik hem binnen een paar seconden alweer kwijt, helemaal als ik er veel tegelijk moet onthouden en ook als ik hem nadrukkelijk heb ingeprent. Ik heb een boek gelezen maar ben vergeten hoe de schrijfster heet (tegenwoordig ook de titel), ik heb een film gezien maar de namen van de acteurs willen me niet te binnen schieten, ik kom op een feestje en aan het einde van het voorstelrondje weet ik geen enkele naam meer.
Het zal duidelijk zijn dat deze woordvindstoornis, zoals de officiële naam luidt, me meer dan eens in gênante situaties heeft gebracht, te meer omdat ik het vaak probeerde te verhullen, en met het vergeten van een naam is het net als met vreemdgaan: hoe langer je wacht hoe moeilijker je er nog voor uit kunt komen. Op een gegeven moment besloot ik het niet langer te verbergen, sindsdien vraag ik direct naar een naam als ik hem vergeten ben, soms wel vier, vijf keer, het voorkomt niet alle verontwaardiging, daarvoor ligt het bij sommigen te gevoelig, maar ik ben de schaamte voorbij en dat maakt het leven met deze tekortkoming een stuk makkelijker.
Tot vorige week!
Vorige week was René op vakantie en ben ik een aantal keren ingesprongen in het Grand Café. Ik kwam terecht achter een goed georganiseerde bar, alles liep als een tierelier, iedereen werkte hard, er waren duidelijke afspraken en het was ook nog gezellig. Richard legde alles goed uit en al snel draaide ik lekker mee. Okay, ik had nog niet de snelheid en zo nu en dan ging er wat mis, maar dat beperkte zich tot een vergeten lepeltje of een verkeerd biertje. Eén probleem kwam echter keer op keer terug: de NAMEN. Het kassasysteem werkt op naam, het kan ook op nummer, maar daar hebben we niet voor gekozen. Dat namen onthouden geen kernkwaliteit van me is, heb ik al duidelijk gemaakt, maar in de drukte en hectiek van het werk, werd het nog veel erger: alle namen waren weg, ook van mensen waarmee ik al jaren op het koor of in een leesclub zit, ja thuis, op de bank wist ik ze weer, maar daar op dat moment, in die drukte…
Ik ben niet de enige van de Horeca die geen namen kan onthouden, er zijn er meer (nee, ik noem geen namen), lastig in dit werk, maar niet onoverkomelijk, je hebt immers een mond om te vragen. En daar zit hem ‘t probleem: al gauw bleek dat het 'not done' was om iemand naar zijn naam te vragen, voor mij als nieuweling gold nog een uitzondering, maar die kon niet eeuwig duren. De code is dat het horecapersoneel alle namen moet kennen.
Waar komt deze code vandaan? Is het een afgesproken gedragsregel ingegeven door het doel om leden zich zoveel mogelijk thuis te laten voelen op de sociëteit, of is het er langzaam ingeslopen als gevolg van interactie tussen naamgevoelige leden en naamvergeetachtig medewerkers? Hoe dan ook het heeft wel consequenties voor de bedrijfsvoering en de arbeidssatisfactie als personeel er niet voor uit durft te komen dat ze een naam niet weten of er even niet op kunnen komen, als bestellingen niet op de kassa worden aangeslagen, maar voorlopig even op een briefje worden genoteerd, of worden onthouden tot later, tot de naam je weer te binnenschiet. De kans op menselijke fouten neemt daardoor flink toe, en het levert extra stress op voor het personeel.
Ik wil geen pleidooi houden voor het anonimiseren van de bediening, het streven blijft om leden zo persoonlijk mogelijk te bedienen en daar hoort het noemen van namen bij. Maar als dit leidt tot vluchtgedrag bij het Horecapersoneel, dan schiet het z’n doel voorbij. Daarom wil ik pleiten voor enige tolerantie en behulpzaamheid bij het omgaan met dit probleem, bijvoorbeeld door zelf je naam te noemen als je iets bestelt, maar in ieder geval door niet beledigd te reageren wanneer er naar je naam gevraagd wordt. Want het is niet zo dat jij onbelangrijk bent, het is zo dat sommige mensen niet goed zijn in namen.
Marie-José ten Cate
Voorzitter Horeca Bestuur
